آئین مستان

در علم و فضیلت و ادب دریایی

در عصمت و صبر و علم بی همتایی

سجاده‌ی تو شمیم کوثر دارد

تو آینه‌ی ‌حقیقی زهرایی

**

ای روح زلال نور کوثر داری

تو عطر گل یاس پیمبر داری

در حجب و حیا آینه‌ی فاطمه ای

در وقت خطابه شور حیدر داری

**

ای پشت و پناه قافله، چون زینب

همراز نماز نافله، چون زینب

در شام نیفتاده ای از پا، بانو

یک لحظه در این مقابله چون زینب

**

هر چند که بی صبر و قراری بانو

هر چند غریب و داغداری بانو

در کوفه‌ی بی کسی و شام غربت

چون کوه وقار استواری بانو

**

در روز دهم چو شمع افروخته ای

در آتش بی کسی و غم سوخته ای

تا سرحد جان حمایت از مولا را

از مادر خود فاطمه آموخته ای

**

از دیده اگرچه خون دل افشاندی

آن روز تمام کوفه را لرزاندی

ای دخت علی، هیمنه‌ی کوفی ها

می ریخت به هر خطابه که می خواندی

**

آن روز رسیده بود جانت بر لب

می سوخت تمام پیکر تو در تب

پروانه صفت گرم طواف عشقی

ذکر لب خسته‌ی تو زینب زینب

**

آن ماتم بی کرانه را معنا کن

آن غربت جاودانه را معنا کن

یک بار برای زائرانت بانو

تو ضربه‌ی تازیانه را معنا کن

**

شش ماه شبیه روضه خوان می خواندی

از غربت و داغ بی کران می خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می گفتی

از طشت طلا و خیزران می گفتی

یوسف رحیمی

بانو زبانزد است حیایی که داشتی

تاریخ ثبت کرده وفایی که داشتی

نازل شود به وحی خدا مدح وصف تو

با آن مقام پیش خدایی که داشتی

در آسمان حیدر و زهرا پریده ای

مهد کمال بود هوایی که داشتی

با حضرت عقیله ی صحرای کربلا

مشهور بود صدق و صفایی که داشتی

دیدند اهل کوفه که حیدر ظهور کرد

با خطبه ها و صوت رسایی که داشتی

دیدی مصیبتی که دگر کس نمی رسد

به ابتدای صبر و رضایی که داشتی

قربانیِ تو نزد خدایت قبول شد

یک عمر ماند رنگ حنایی که داشتی

ام البنین به شهر مدینه که روضه داشت

گل می نمود آه و بکایی که داشتی

با زینب و رباب فقط ناله می زدی

با خاطرات کرب و بلایی که داشتی

تقسیم شد میان اسیران اهل بیت

در شهر شام آب و غذایی که داشتی

حتی زن یزید لعین گریه اش گرفت

با دیدن خرابه و جایی که داشتی

عباس بود روی نی و بست چشم خود

وقتی که دید تاول پایی که داشتی

در خیمه های سوخته آمد چه بر سرت؟

بعد از غروب و شام عزایی که داشتی

یاد صدای فاطمه افتاد پشت در

زینب شنید سوز صدایی که داشتی

شکر خدا نبود ببیند برادرت

بردند گوشوار طلایی که داشتی

شکر خدا نبود حسین تو بشنود

در زیر تازیانه نوایی که داشتی

رضا رسول زاده

نام بلند خویش به دنیا گذاشتی

با داغ خود غمی روی دلها گذاشتی

بعد از حسین قلب پریشان خویش را

در کربلای خون خدا جا گذاشتی

پشت سر امام زمان غریب خود

تصویر عشق را به تماشا گذاشتی

حیران و مات صبر و رضای تو روزگار

وقتی به روی غصه و غم پاگذاشتی

کوفه اسیر نطق علی گونه ی تو شد

داغی بزرگ بر دل اعدا گذاشتی

با خطبه ای که خواندی و کردی عزا به پا

پا جای حضرت زهرا گذاشتی

زینب قرار بود کند شام را خراب

حرمت به نام زینب کبری گذاشتی

بازار شهر کوفه کجا و شما کجا

باور نمیکنم قدم آنجا گذاشتی

ای همدم رباب تو با اشک وناله ات

مرهم به قلب مادر تنها گذاشتی

گفتی به راس بر روی نیزه برادرم

از چه رقیه را تک وتنها گذاشتی

تو داغدار بی کفن کربلا شدی

گریان و بی قرار شه سر جدا شدی

محمدجواد غفاریان

ما از می جام عاشقی سرمستیم

بر مرحمت دخت علی دل بستیم

محشر که بیاید همگی میگوییم

ما گریه کنان ام کلثوم هستیم

****

ای عالمه ی علوم دین ادرکنی

ای چادر تو حبل متین ادرکنی

یاسَیِّدَةَ النِّسا أَنَا سائِلِکُم

ای دخت امیر مومنین ادرکنی

****

ای روشنی نسل طهورای فاطمه

ای سردبیر مجمع شورای فاطمه

بی شک و شبهه عمه ی سادات عالمی

ای هم ردیف زینب کبرای فاطمه

****

ملیکه ی دو سرایی و نوحه گر هستی

خمیده ای به گمانم شکسته پر هستی

میان روضه ی امشب به خاطرم آمد

تو از غریب مدینه غریب تر هستی

****

تندیس حلم و حجب و حیایی بزرگوار

سنگ صبور شیر خدایی بزرگوار

محشر به إذن مادر سادات فاطمی

آری شما شفیعه ی مایی بزرگوار

****

عزیز فاطمه در معرض خطر بودی

ز بانوان حرم تو گرسنه تر بودی

"سری به نیزه بلند است در برابر" تان

تمام واقعه را تو نظاره گر بودی

شاعر: علیرضا خاكساری

یا علی گفتی و غم آغاز شد

ناگهان قفل زبانم باز شد

یا علی گفتی همین اعجاز توست

یا علی پروانه ی پرواز توست

سایه ات را بر سرم انداختی

یک نگه بر دفترم انداختی

تا تو لیلای منی مجنونتم

دختر شیر خدا ممنونتم

با نگاه تو تبانی میکنم

تا قیامت روضه خوانی میکنم

ام کلثومی و دل در بند توست

شمس گیتی روی گردنبند توست

ام کلثومی به عالم سروری

با نگاهت از همه دل می بری

از ازل آرام جان زینبی

خواهر شیرین زبان زینبی

پیش تو ام البنین رو میزند

محضرت عباس زانو میزند

ام کلثومی و امّید همه

یادگار ماندگار فاطمه

ام کلثومی و طاووس علی

ام کلثومی و ناموس علی

هم طراز تو در این عالم نبود

سهم تو چیزی به جز ماتم نبود

کاش از چشم و نظر میگفتی و

از همان روز خطر میگفتی و

کاش از هیزم به دستان لعین

از نگاه شعله ور میگفتی و

شاهد غم های مادر بوده ای

کاش از سقط پسر میگفتی و

کاش میگفتی تو از ضرب لگد

کاش از درد کمر میگفتی و

کاش از دست زمخت ثانی و

درد گوش و درد سر میگفتی و

کاش آن شب در پس تابوت او

با همان سوز جگر میگفتی و

"  خدا مادرم را کجا میبرند

گمانم برای شفا میبرند"

روضه ات یک بام دارد تو هوا

گه مدینه میروم گه کربلا

عمه جان نیمه جان یادش بخیر

فتنه های کوفیان یادش بخیر

ناله میکردی و بر سر میزدی

"أَلاَمان" و"أَلاَمان" یادش بخیر

مأمن اطفال آغوش تو بود

گریه های کودکان یادش بخیر

میکشیدی خار از پایی برون

گریه میکردی چنان یادش بخیر

بازویت را کعب نی ها میزدند

تازیانه و سنان یادش بخیر

کوچه وبازار و سنگ و ناسزا

در میان شامیان یادش بخیر

حال داری با قدی خم میروی

داری ای منظومه ی غم میروی

از تمام رنج دنیا خسته ای

سوی آقای محرم میروی

میسرایی یاد آن هامون خون

زیر لب " إنا الیه راجعون

یاس خوشبوی خانه ی گل ها

امّ کلثوم خانه ی حیدر

بر سر گونه های تو جاری ست

عطر گلبوسه های پیغمبر

دختر قد کشیده ی زهرا

عروس خانواده ی جعفر

دل تو مثل زینب کبری

با غم و غصّه بوده هم سنگر

از غم و غصّه ی در و دیوار

یا که زخم سر یل خیبر

یا که با یاد اشک و آه حسن

گوشه ی حجره  پاره پاره جگر

جان سپردی  ولی یقین دارم

که تورا کُشت لحظه ی آخر

مرثیه های ظهر عاشوراء

روضه های برادر بی سر

عشق شاه بریده حلقومی

خواهر زینب   امّ کلثومی

شاهد داغ بی امان حسین

همدم جان نیمه جان حسین

پیشمرگ دختران حرم

مرهم زخم کودکان حسین

بادوچشمان خیس خود دیدی

ارباً اربا  تن جوان حسین

وقتی از سمت علقمه برگشت

دیده شد قامت کمان حسین

خواندی از سیل اشک چشمانش

به زمین خورده پهلوان حسین

ساعتی بعد  غرق در خون شد

حنجر طفل بی زبان حسین

بین گودال  در هجوم تگرگ

قطعه قطعه شد استخوان حسین

برزمین مانده پیکرش امّا

بر سر نیزه شد روانه  حسین

اوّلین مرثیه سُرای عطش

ای همیشه روضه خوان حسین

از تو می خواهم امشب ای بانو

اذن دیدار آستان حسین

تو دعا کن که عاقبت برسد

جمعه ای  صاحب الزّمان حسین

کرده شمع وجودمان را آب

روضه هایت  شریکةُ الارباب

شاعر: اسماعيل شبرنگ